Slechte tijden
Een toaal andere kleur, zo anders, zo inktzwart.
Vandaar de bewust dikke rand, als van een rouwkaart.
Alhoewel zwart geen echte kleur is geeft dit het beste weer wat hieronder leesbaar is.
Foto's vormen de terechte uitzondering, een enkele geeft wel kleur aan dit verder inktzwarte hoofdstuk
Per alinea is te lezen wanneer het was. Er is nog één bak ellende, maar bewust niet leesbaar in dit hoofdstuk.
In het erfenis hoofdstuk is dat wel leesbaar omdat het pas bij het maken van deze website definitief is afgesloten.
Tot de afsluiting speelde het.
Kanker kijk je nog steeds mee? Het zou ook hier gewenst zijn. Waarom? Omdat ik ook deze ronde win van ons gevecht.
Natuurlijk wil je ook hier weer toeslaan, je wil me, met alles wat bij me hoort zoals dit.
De ellende zoals hieronder leesbaar is, geef ik je meer dan graag, als verrassend cadeau.
Ik gun je dan vooral, dat je het voelt en blijft voelen, net zoals ik jou blijf voelen in het aankomende universum.
Het lijkt wel of we boezemvrienden zijn hé, we gunnen elkaar echt alles.
1966
Het is Januari 1966, ik ben bijna 7 jaar, mijn vader is 34 jaar.
's Morgens vertrekt hij naar zijn werk, op zijn Berini brommertje.
Er was destijd geen helm verplichting zoals nu.
Een uur later reed een dichtbij wonende oom dezelfde route naar zijn werk.
Onderweg zag hij mijn vader liggen, waarschijnlijk aangereden maar de mogelijke dader was en is nog steeds spoorloos.
Door het ongeluk had mijn vader een schedelbasisfractuur, hij leefde nog drie dagen.
Mijn moeder deed op dat moment wat haar het beste leek, mijn zus en ik zijn niet bij de begrafenis van mijn vader geweest, het voelt nog steeds als een niet afgesloten deel.
Ik ben slechts één keer bij de plek geweest waar het graf jaren is geweest.
4 jaar later, 1e stiefvader sterft
Ik was 11 jaar, mijn moeder had een vriend en woonde samen met ons, haar vriend en zijn zoon.
Mijn eerste stiefvader had een goed lopende patatzaak bij ons in de buurt.
Daar hielp mijn moeder.
Ik stond in de patatzaak in de gang naar de keuken.
Mijn eerste steifvader kwam uit de keuken lopen en zakte, voor mijn ogen, als een kaartenhuis in elkaar en stierf ter plekke aan een hartaanval.
Later hoorde ik misselijkmakende verhalen van familieleden hoe die stiefvader met zijn zoon met mijn moeder omging.
Ik kan ze niet bevestigen want dat stuk heb ik niet gezien.
Als het waar is dan is mijn moeder in die periode zwaar lichamelijk mishandeld.
Aan haar benen een trap opgetrokken worden is erg.
Mijn 2e stiefvader, de alcoholist
Voor mijn moeder en mij een slechte, lopend op alcohol en zijn extreme verslaving aan oorlogsboeken.
Gelukkig was hij beter voor mijn zus.
Maar voor de rest was het een ster in nagenoeg doorlopende vooral geestelijke mishandeling.
In zijn optiek kon ik niks en zou ook niks leren in mijn verdere leven.
Als je dat op jonge leeftijd zeer regelmatig hoort dan ga je het geloven, je bent amper assertief.
Mijn moeder woonde 17 jaar met hem samen, ik begrijp nog steeds niet waarom en hoe ze het vol heeft weten te houden, ik heb slechts een vermoeden.
We bespraken wel zaken, destijds eigenlijk meer dan me toen lief was, maar ja........
Wat moet je bijvoorbeeld doen als een zware alcoholist zwaar bezopen voor de deur staat en dreigt een brandende krant door de brievenbus te gooien.
Moet je hem binnen laten of juist niet, mijn moeder kwam daar niet uit en vroeg mij om raad, wat ze moest doen.
Een begrijpelijke maar in feite onacceptabele vraag.
Je hoort niet in dat soort situaties te zitten, je moet een knoop doorhakken als die situaties zich steeds voor blijven doen, maar helaas, mijn moeder zal andere reden hebben gehad om het 17 jaar met deze man vol te houden.
En nee, dat soort vragen horen niet gesteld te worden aan te jonge mensen zoals ik toen was, er was helaas geen andere keus maar dat versnelde het opgroeien naar volwassenheid.
Zeer regelmatig fietste ik door de wijk waar we wonen, op zoek naar mijn 2e stiefvader, in welke kroeg hij dan weer zat om zich weer helemaal klem te zuipen.
Ook deze man overleed, toen hij nog samenwoonde met mijn moeder, te jong.
Het enige wat ik van mijn moeder te horen kreeg was het blijven samenwonen vanwege de financiele situatie was, maar daar moeten dan zovel slachtoffers door blijven vallen? Had ik het anders gedaan?
Herhaling van de geschiedenis
Mijn zus heeft hetzelfde meegemaakt als mijn moeder.
Ook zij werd veel te jong weduwe, haar man, mijn zwager overleed toen hij 39 jaar oud was.
Mijn zus en haar 2 dochers van destijds 8 jaar en 8 maanden bleven achter.
Ter vergelijking bij de dood van mijn vader was ik bijna 7 jaar en mijn zus 3 jaar.
Mijn eerste huwelijk
Duurde 28 jaar, te lang als ik er op terugkijk.
Er gebeurden veel dingen maar het allerbelangrijkste waren mijn 2 dochters, ik wilde stomweg niet scheiden omdatik dacht dat het bij elkaar blijven het beste was voor de meiden.
Uit elkaar gaan als ouders is niet altijd goed en leuk maar onder tot zeer extreem oplopende situaties is ook geen goed voorbeeld voor je kinderen.
Ik heb voor mijn gevoel verkeerde keuzes gemaakt maar dacht dat dat de beste waren.
Het bizarre einde van dat huwelijk
Vlak voordat ik de scheiding opstartte en doordrukte zat ik in een absolute tunnelvisie, emotioneel compleet afgestompt zag ik aan het eind van de tunnel 1 mogelijkheid, uit het leven stappen.
Niet alleen ik, 22 jaar geleden
Terwijl ik schrijf, zie ik ook dit weer voor ogen, weer een bak ellende, het overkomt mijn zus, als een herhaling van eerdere geschiedenis die hier leesbaar is.
Net als mijn moeder werd mijn zus ook jong weduwe.
Achterblijvend met 2 jonge dochters verloor ze haar man, 39 jaar oud.
Toen een gezonde kerel, niks aan de hand.
Een zeer snel toeslaande kok bacterie varinat sloeg definitief toe.
Niet lang daarvoor zei hij tegen me, Ton, ik ben nu al even gestopt met roken maar ik voel er nog niet zoveel van.
Later bleek dat de 'kok' op dat moment al bezig was met het 'opvreten' van zijn longen.
Op het laatst, ging het echt niet meer, maaide hij, toen we net in het ziekenhuis waren, met zijn armen in de lucht, het was paniek, het was het graaien naar zuurstof, het was zijn laatste week.
Hij werd in coma gebracht, werd bijna een week verpleegd, een dag voor hij stierf had hij een opleving, de apparatuur en onderzoeken gaven het aan.
Het was een sprankje hoop, ook bij de betrokken artsen, alles, maar dan ook alles, elke strohalm moet je positief zien, ik heb het toen heel intens ervaren met mijn zus, we waren samen een niet te slopen vesting, we gingen voor alles wat haalbaar was.
Zo gaan mijn zus en ik met elkaar om, nemen ook hobbels, als we het eens niet met elkaar eens zijn maar toch, alles overwinnen we, ook na de dood.
Daar mogen we, hoe bizar ook, ook hier, van blijven genieten, ik bedoel, het doorvechten, weer op een niveau komen die mooi is, samen met hervonden geluk, een fijne man, dochters, een schoonzoon, kleinkinderen en stiefkinderen.
Hetmaakt je onoverwinnelijk, je hebt in deze geen keus en klimttelkens weer op, omdat het moet.
Dat is de eerste boost, de liefde voor de kinderen en iedereen die je lief is.
Op termijn zie je weer een horizon met zon, die is er altijd. Voor de dood, na de dood. Het heeft altijd te maken met wilskracht,
als je dat blijft houden dan gloort er altijd hoop aan de horizon.
Zus? wat er ook gebeurt, echt! Voor de dood, na de dood, mijn oprechte liefde voor jou, blijft altijd, twijfel daar nooit aan!
Je kent me door en door, ik kan uithalen, enige tussentijdse zelfreflecie hier, samen zien we, gaan we, en overwinnen uiteindelijk alles.
Ook jij overwint dat niet kanker dood! Een bewust gekozen kwaadaardige titel, de kanker slaat op mij, de dood op mijn overleden zwager.
|
Zelfmoordpoging
Het was destijds voor mijn gevoel de ultieme oplossing van alle shit.
Ik ben thuis weg gegaan met de mededeling dat ik naar een vergadering moest, ben naar een nabij gelegen natuurgebied gefietst, met maar één gedachte, het was een prachtige plek om te sterven.
Ik heb de poging ondernomen, een flinke doos morfine pillen ingenomen die ik in huis had om de chronische pijn te bestrijden.
Ik heb een volle doos van deze pillen geslikt en daarna gelijk beide polsen doorgesneden.
Gelukkig is de poging mislukt, logisch als ik dit nu schrijf.
Na 3 dagen werd ik in bosjes gevonden door een hond die daar door een vrouw werd uitgelaten.
Binnen no time keek ik volledig verdwaasd naar een paar agenten die bij me stonden.
Na een korte stop bij een politie bureau in de buurt werd ik opgehaald door een nicht en haar man.
Zij brachten me naar een ziekenhuis. Daar bleek in een longontsteking te hebben opgelopen.
Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen en kreeg de vraag of ik op vrijwillige basis therapie wilde volgen om mezelf weer op de rails te krijgen.
Dat heb ik gedaan, 3 maanden lang, de eerste weken intern, ik sliep daar, volgde de therapie en mocht verder gaan en staan waar ik wilde.
Alleen naar huis gaan, bijvoorbeeld een dag of weekend was er in de eerste periode niet bij, dat werd daarna stapje voor stapje toegestaan.
Er werd in die tijd ook veel met mijn ex gesproken, ze hing grote leugens op en bleef tussentijds doorgaan met haar spel wat vergelijkbaar is met het spel
van een geesteszieke, voortdurend overpel plegend, met de identieit van één van onze kinderen. Mag je dan zowiezo moeder zijn? .
Ik ga daar verder niet op in, het is werkelijk te bizar, maar wat werd gedaan gaan ver boven bedenkbare grenzen.
Het is ziek en nog steeds niet te bevatten dat zoiets gedaan kan worden.
Het werd gelijktijdig door mijn beide dochters en mij ontdekt, mijn ex was vergeten haar msn geschiedenis van de nacht ervoor te wissen op de pc.
Aanvankelijk wilde ik het niet lezen, gaf aan dat dat privé van mijn ex was.
Het was mede aanleiding voor mijn zelfmoordpoging, werd eigenlijk pas na mijn ggz therapie door mijn beide dochters en mij gelijkijdig ontdekt
en zette me uiteindelijk definitief aan om de scheiding te starten.
Na dit voorgevallene besloten mijn dochters om bij mij te blijven wonen.
helaas ging dat mis met mijn jongste dochter, ze ontspoorde op een onacceptabele manier.
Het eerste wat ik wilde was de lucht klaren voor mijn dochter waarvan haar identiteit was gestolen door mijn ex. Op dat moment viel nog een kwartje, deze beste man stuurde via een gedichten website gedichten aan mijn ex, ik plaatste ze, als altijd online,
niet wetende dat ik een tussenstaion was tussen hem en haar.
Nog fraaaier werd het toen de man hier kwam.
Een bijna afgestudeerde psycholoog, die op het punt stond om voor het eerst vader te worden.
Iemand waarvan je mag verwachten dat hij mensen met geestelijke problemen gaat helpen?
Wat een vreselijke ondermijning van zijn beroep.
Ik heb het gesprek met hem gevoerd, had aardig wat overedingskracht nodig om hem te overtuigen.
Mijn betrokken dochter bleef buiten het gesprek maar was er wel van op de hoogte, ik wilde boven alles haar beschadigde imago herstellen.
Ik was nog opbouwende m.b.t. de zelfmoordpoging en moest een keus maken, die niet alleen voor mijn jongste dochter maar ook voor mij het beste was.
Ze moest hier weg, de omgeving en meerdere van haar zogenaamde "vrienden" hadden een te grote negatieve invloed op haar.
Ik heb nog 1 keer contact gehad met mijn ex met de mededeling dat haar jongste dochter onderweg was naar haar.
Ik heb mijn jongste dochter aangegeven dat ze weer aan kon kloppen als ze goed opgedroogd was, schijnbaar was en is er geen behoefte aan.
Ik vernam enkele keren dat ze het probeerde via facebook maar dat was absoluut niet mijn keus.
Op die manier een belachelijke theatrale voorstelling opstarten, no way! Daar doe ik niet aan mee.
Sindsdien is ze enkele keren in de buurt geweest maar had schijnbaar geen behoefte om aan te bellen.
Het is prima zo, het is haar keus, ik heb er vrede mee en heb er totaal geen behoefte aan om haar ooit nog te zien.
Wettelijk gezien blijft ze mijn dochter maar dat voelt slechts als een formaliteit.
En nee ex, dat flik je mij niet!
Na het overlijden van mijn ex schoonouders, die 3 weken na elkaar overleden, liet mijn ex niks weten, niks horen, terwijl haar broer en zijn vrouw, haar wel op de hoogte hadden gebracht.
Ook tijdens de uitvaarten van beide mensen was zij er niet.
Enkele weken later viel er wel een brief in de bus van mijn nicht en haar man.
Een brief van een door haar ingehuurde notaris.
Met de vraag wat haar erfdeel was.
Ik heb de brief gelezen, verlengde mijn mening dat ze geesteszieker is dan ik eerder kon vermoeden.
Dus ex, mocht je dit ooit lezen, mij verras je niet met dit gedrag.
Dan wil ik het verder niet eens hebben over al het geld wat ik tegoed heb van je.
Zo spijtig dat ik er te laat mee begonnen ben om dat op te eisen, mijn advokaat van destijds kwam er snel achter dat je net gevlogen was van Emmen naar Duitsland.
Buiten het bedrag van ongeveer 20000 euro wat ik wettelijk gezien van je tegoed heb, is dit ook een waarschuwing voor mannen.
IK hoop het voor niemand maar heb je een krediet en deze samen met je vrouw ondertekend, las het bij een scheiding mis gaat, je ex vrouw niet wenst te betalen.
Ondanks dat haar handtekening ook onder het contract staat, als man ben je hoofd verantwoordelijke van het contract en zullen banken jou daar voortdurend op wijzen.
Meer tussentijdse ellende
Toen ik rond de 35 jaar was kreeg ik uitvalsverschijnselen in mijn rechterarm.
Volgens meerdere neurologen in meerder ziekenhuizen in de buurt was dat een veel voorkomend verschijnsel.
Door een betrokken manuele therapeut werd het gezien als een gevolg van stress.
Na verwijzing door een bedrijfarts werd een MRI scan gemaakt, er bleek veel ellende in mijn nek te zitten.
De keus was een risicovolle operatie met mogelijk ernstige gevolgen als het mis zou gaan.
Halve verlamming of slechtere werking van de longen waardoor machine hulp nodig zou zijn konden bij mislukking mogelijke gevolgen zijn.
Het werd bij mij een andere variant.
Tijdens de operatie ging het al bijna mis, aan het eind kwam ik niet uit de narcose.
Uiteindelijk lukte dat gelukkig.
Het voorgenomen plan van de betrokken chirurg was niet uitvoerbaar.
Het getransplanteerde stukje heupbeenbot was niet vast te zetten met een metalen plaatje zoals voorgenomen was, daardoor was het los geplaatst.
Na intensive care volgden nog 12 dagen ziekenhuis verblijf waarna ik naar huis mocht.
Niet zomaar, maar voorzien van een compleet gipscorset, goed te vergelijken met een jas met capuchon.
De gipsmaster van destijds verheugde zich op het inpakken op deze manier, dat had hij jaren niet gedaan.
Vanaf dag 1 tot de laatste dag, enkele weken later, trok in regelmatig aan het gipscorset, op de één of andere manier zat het aan de linkerkant niet lekker.
Het deed geen pijn maar zat gewoon ongemakkelijk.
Toen het gipscorset werd verwijderd kwam er een versnelling van de bloedsomloop naar mijn buik.
Gevolg was dat ik tegen de vlakte ging, gelukkig op een ziekenhuis bed, viel ik flauw.
Een vreemd gevoel als je dat nog nooit hebt meegemaakt.
Alle alarmbellen gingen op dat moment af, men was als de dood dat het loos geplaatste stukje bot in mijn nek was verschoven.
Die dag werd een rondje ziekenhuis meet meerdere nek onderzoeken.
Het werd verboden dat ik van het ziekenhuis, terug reed met mijn zus, die bij me was.
De rit van Den Haag, waar ik ben geopereerd terug naar Rotterdam moest met de ambulance.
Bij thuiskomst bleef het vreemde pijnlijke gevoel maar aanhouden, ook bij de eerste en tweede controle bij de orthopedisch chirurg die de operatie had gedaan.
De uitleg was dat dat het gevolg was van de operatie, het kon tot een jaar duren voor de pijn zou verdwijnen.
Op dit moment ben ik bijna 25 jaar verder, de pijn is een chronisch verhaal.
Hoe deze het best te omschrijven is? Aan de linkerkant van mijn lichaam loopt, ter hoogte van mijn ribbenkas, altijd een onzichtbare sterke maan mee die voordurend bezig is met een poging om mijn ribben aan die kant uit mijn lijf te trekken.
Het lijkt een zunuwpijn te zijn, klaarblijkelijk zijn de zenuwen daar beschadigd door het te strak zittende gipscorset van destijds.
Vanaf mijn heup tot bij mijn voet is er een andere pijn, schijnbaar is daar iets anders beschadigd.
Daar lijkt mijn linkerbeen voortdurend in brand te staan en zijn aanrakingen van dat been niet zo heel prettig en minder waarneembaar.
Dat geldt ook voor hitte, heet water voel ik amper bij mijn linkerbeen.
Meer linkerkant ellende
Toen ik 50 was bleek de heup aan de linkerkant aan vervanging toe te zijn.
De operatie verliep goed, zelfs lachwekkend.
In het Rotterdamse ziekenhuis waar een prima orthopedisch chirurg de operatie uitvoerde, kwam ik halverwege de operatie behoorlijk bij kennis.
Ik hoorde gehak en gezaag maar ervaarde dat, deels nog onder invloed van de narcose, als een verbouwing aan het eind van de straat.
Ik grapte wat over de operatie muts die de chirurg op had, die muts had een bloemetjes motief.
Ik zei de chirurg dat ik dat vergeleek met een oude carnavalshit van, ik meen, de deurzakkers, het carnavalslied "bloemetjesgordijn".
Na de operatie begon nieuwe ellende, een enorme ontsteking die enkele maanden duurde.
Het dreef de betrokken chirurg behoorlijk tot wanhoop.
Wekelijkse controle van bloed, een 2e operatie volgde, er werd getwijfeld over het aanbrengen van een kralenketting met balletjes die gevuld zijn met anti biotica of een nieuwe heup ter vervanging van de pas geplaatste nieuwe heup.
Er werd nog even afgewacht, een heftite anti biotica kuur werd gestart waar ik steeds zieker van werd.
Om dat te bestrijden kwam een vervangende huisarts in een weekend persoonlijk een pro bioticum brengen om de zware ziekteverschijnselen iets te verminderen.
Daarna gebeurde het wonder, na de lange behandeling werd besloten om even te stoppen met de anti biotica, het gevolg? De ontsteking stopte en de wond van de ontsteking genas.
De laatste bak ellende? ja
Nu is het longkanker met uitzaaiingen, niet te genezen.
De nog op te starten therapie is hooguit levensverlengend, niks meer, niks minder.
Zoals ik er nu in sta voel ik me 'topfit' voor zover de naam van toepassing is, maar ondanks alle aanwezige medische rammeltjes is het gewoon zo.
Ik geniet van mijn vrouw, van kinderen, kleinkinderen en stiefkinderen en iedereen die me lief is, van het leven wat als een veel grotere boost bij me binnenkomt
dan ooit eerder.
Voorheen was dat genot er ook, maar wat het, zoals ik het nu ervaar, minder gewichtig, je zag het, ervaarde het en ging door met leven.
Nu is dat compleet anders, ik zie het totaal anders en ik geniet er met volle teugen van.
Laat de kanker maar de kanker krijgen. |
