|
Ons werk
Voor mijn 35e was ik ambtenaar in Den Haag, ik had een mooie baan maar dat stopte abrupt na de deels mislukte nekoperatie.
De chronische pijn en bijkomende ongemakken zorgden voor een 80 tot 100% afkeuring.
Een schrikbeeld, te jong, een gezin met 2 kleine dochters, achter de geraniums moeen zitten, het was gelijk een no way!
Enkele maanden heb ik een uitkering van de UWV ontvangen, tot mijn oudste dochter die net op de basisschool zat, begon te vertellen over internet.
Ja, dat is tegenwoordig normaal, kids groeien op als een computer generatie.
Ik weet me mijn eerste kennismaking met een pc nog te herinneren, dat was in 1989, op mijn werk.
Als ouderwetse nog met de hand schrijvende ambtenaar werd ik geconfronteerd met een must.
Ik moest vanwege mijn werk achter de computer.
Ik nam op dat moment een flink deel van de werkzaamheden van mijn leidinggevende oyer, die genoot toen van een leuke 6 weken durende vakantie in Indonesië.
Ik had op dat meoment geen enkele keus meer, en heb daar een behoorlijk aantal slapeloze nachten van gehad.
Niet veel later heb ik daar om kunnen lachen, het gevreesde spookbeeld bleek bij lange na niet uit te komen.
Pc vaardigheden werden snel eigen gemaakt.
Het ging in die tijd puur om het beheer van diverse administraties die werk gerelateerd waren.
Slechtste tip om te promoten
Uit mijn eerste werk leven weet ik me een absurde tip van een afdelingshoofd te herinneren, een tip die me juist nog meer anders deed denken om mezelf te promoten.
Als Rotterdammer met een sterk aanpak vermogen en een echte Rotterdamse mentaliteit is het een standaard instelling.
Niet zeiken, aanpakken, dat in een echt Rotterdams overhemd waarvan de mouwen voor de aankoop al zijn opgestroopt om daadwerkelijk gelijk aan te pakken.
Die mentaliteit paste ik ook toe in mijn ambtenaren leven.
Een jarenlange kantoorbaan met meer dan gemiddelde werkuren.
Ik kon om half acht beginnen en tot 4 uur 's middags werken, dat heb ik in de jaren dat in ambtenaar was amper gedaan.
De start was vaak om 7 uur, het tussentijdse einde op kantoor om 6 uur.
Vaak ging er dan werk mee naar huis, nam ik pauze om te eten, toen ik kids kreeg, met de kids spelen, ze op bed leggen enz.
Daarna ging ik 's avonds om 8 uur verder en was vaak bezig tot 1 uur 's nachts, dat kwam vaak voor, aanzienlijk meer dan de gemiddelde werkdag.
Luie ambtenaren? Niet willen werken achter houten bureaus omdat die kunnen werken? Het is leuke humor maar klopt absoluut niet.
Ambtenaren zitten nog steeds gevangen in een systeem waarin veel te veel hierarchische niveaus zitten.
Elk ambtelijk stuk, zowel voor intern als extern gebruik heeft lange wegen te gaan, via teveel niveaus die zijn opgezet om een ordenende werking te hebben.
Op elk niveau is er controle van stukken, ook die de deur uit moeten.
Via een meelopend interne controle systeem krijgt elk stuk een paraaf ter goedkeuring.
Er moeten, nog steeds, teveel parafen bij komen te staan waardoor burgers bij zoveel rijk als gemeente vaak weken moeten wachten om ergens schriftelijk antwoord
op te krijgen.
Ruim 25 jaar geleden hoorde ik al dat de gemeente Den Haag, waar ik bij werkte, marktconform wilde gaan werken, te dure externe krachten werden ingehuurd.
Een goed streven, als het werkt.
Hoe macaber nu, één van deze zogenaamde headhunters werd, via het bedrijf waar hij voor werkte, ook gelijktijdig ingehuurd door Philip Morris.
Destijds in Bergen op Zoom, nu niet meer in Nederland, een grote tabaksleverancier van o.a. het merk Malboro.
Waar ik vooral voor sta is hard werken, aanpakken, daar een gezonde Rotterdamse no nonsens mentaliteit op loslaten en niet zeiken.
Promotie, werkte ik hard voor, heb er een aantal gekregen toen ik nog ambtenaar was, in loondienst zat.
Kotsmisselijk werd ik van een leidinggevende die me sprak en zei, wil je sneller promotie? Ga meer recepties bezoeken.
Ik had en heb er nog steeds een uitgesproken schurft aan, een receptie binnen de ambtenaren wereld, is in mijn ogen nog steeds een schijnheilig toneelspel
op hoog niveau, het verplicht lachen als een lachende mandarijn, het schijnheilige slappe zweterige handjes schudden.
Het vooral niet gemeende spel, het maakt me misselijk. Dat geldt uiteraard niet voor de goedwillende mensen, maar je moet ze de kost geven, sluwe ambtenaren die vanwege dat misselijke gelik, sneller willen promoten.
Mensen waarmee ik intensief smenwerkte, daar had ik een goede langdurende band mee.
Gingen ze met pensioen dan hadden we nog steeds goede gesprekken, één op één.
Dat was mijn gemeende afscheid van een collega, ik vond dat eerlijk en oprecht.
Dat was het ook en de waardering van die collega's was groot, na hun pensioen hielden we contact, het voelde aan alle kanten goed.
En meneer het afdelingshoofd, als je nog leeft en dit leest, sneller promotie maken door meer recepties te bezoeken? Kanker maar op.
Het nieuwe werk
Vanwege het verhaal waar mijn oudste dochter mee thuis kwam, begon het internet me steeds meer te prikkelen.
Het was en is nog steeds een meer dan leuke uitdaging om daar wat mee te doen.
En wat is nou mooier dan werk te kunnen gaan doen wat in feite mijn eigen keus was en nog is.
Snel begon het geld te verdienen, steeds meer.
Ik wist niks van het internet, maar was en ben nog steeds enorm gedreven.
Ik zocht partijen die op het internet heel zichtbaar kennis van zaken hadden.
Via veel gesprekken en allerlei bedachte plannen wilde ik een ploeg vormen om intensief mee samen te werken.
Langdurig samenwerken, op basis van 100% open- en eerlijkheid.
De basis van de verhalen was simpel, het afstappen van het ikke, ikke gedrag en maximaal gaan voor een aantal op te starten internet projecten.
Het genereren van zo'n krachtige samenwerkingsvorm kon niet anders dan, bij de juiste keuzes, geld genereren en zo blijven.
Het werkte en nu, zoveel jaren verder, nog steeds.
Inkomsten uit deze samenwerking liepen via mij, iedere betrokkene heeft online realtime inzicht in deze verdiensten.
Maandelijks ontvang ik facturen van de betrokkenen en betaal hun delen aan ze uit.
Ik informeerde de UWV keurig over mijn nieuwe baan, mijn verdiensten werden in mindering gebracht op mijn uitkering.
Al snel overstegen de inkomsten vele malen de uitkering en stelde de UWV de vraag of ik als zelfstandige wilde beginnen.
Met dien verstande dat ik de eerste 5 jaar een vangnet zou hebben.
Mocht het internet avontuur binnen die 5 jaar mislukken dan zou ik automatisch terug vallen naar de volwaardige uitkering.
De 5 jaren verstreken en ik heb nooit meer hoeven aankloppen voor een nieuwe uitkering.
Het werk, ons mooie man-vrouw bedrijfje
Als eerste de trots, ondanks al mijn medische rammeltjes, het zijn er steeds meer geworden in de loop der jaren.
Ik zal nooit meer in loondienst kunnen werken, ik kan geen productie garanderen door mijn totaal ontwrichte dag/nacht ritme.
Slapen lukt me, vanwege de pijn maximaal 2 uur, dan moet ik opstaan, is de pijn dusdanig dat langer slapen onmogelijk is.
Mijn lichaam is zich gaan aanpassen maar geeft wel duidelijk aan de baas te zijn in deze.
Gaandeweg de wakkere nachten en dagen val ik tussendoor in kleine compensatie slaapjes.
Ik stuur dat niet bewust aan, dat regelt mijn lichaam.
Het gebeurt bijna altijd onverwacht, kan op elk moment gebeuren, ongeacht waar ik ben, hoe het geluid van de omegeving is enz. dat maakt allemaal niks uit.
Staat de stofzuiger met de motor aan, al is het vlakbij mijn oren, ik val in slaap, mijn lichaam doet dan het lichtje even uit.
Meer voordelen
Eigen baas zijn is zelf bepalen, zakelijk gezien zijn er twee bazen, mijn vrouw, sinds we getrouwd zijn,en ik.
De tijdindeling van het werk, het flexibel omgaan met de tijden dat ik niet kan werken vanwege de pijn.
Het samen kunnen bepalen wanneer je de opgelopen 'achterstand' weer in wil en kan lopen past hier perfect in.
Het andere werk van mijn vrouw
Mijn steun en toeverlaat op alle bedenkbare fronten.
Ze werkt als docent met migranten en doet het na jaren als herintreder heel goed.
Een meer dan groot compliemnt is hier op zijn plaats lieve schat, dat weet je.
Daarnaast is ze als alle bedenkbare handen, aamen met mij, bezig met één van onze favoriete 'sporten' het internet werk.
Daarnaast heeft ze, samen met haar oudste zoon, een mooie en leuke website gemaakt die in zoekmachines te vinden is onder: een speciaal moment.
Een website waar we ook super trots op zijn.
Deze hoort bij maar staat ook naast de websites die we hebben, dat zijn er rond de 100.
Een speciaal moment verdient gewoon aparte aandacht vanwege het gevoel wat er achter zit.
Net als onze andere websites hoor, maar dit is mijn grote liefdevolle compliment voor haar en haar oudste zoon.
|
|
|
