|
Erfenis
Is voor mij een bron van heel veel ergenis.
Ik behoor absoluut niet tot de categorie hebbertjes.
Een wachten op, wat dan ook, ik heb er helemaal niks mee.
Ik pak zelf aan, op alle manieren die voor mij haalbaar zijn.
Een voorbeeld, die iedereen binnen mijn familie zal kunnen bevestigen.
De erfenis van mijn opa en oma, ging perfect, totaal geen bonje of wat dan ook.
Iedereen liet naast de normale eerste 'rechten' de verdeling voor de kinderen van mijn opa en oma. Alles wat daarna komt, kleinkinderen etc, de vrije keus,
zeg maar, wat wil jij en wat wil jij? Ik kreeg de eerste keus van mijn ooms, tante, moeder, ik ben het oudste kleinkind.
Weet je wat ik koos?
1 theelepeltje, zo klein maar zo groot wat herinnering betreft.
Wie weet is dit theelepeltjes verhaal wel een ijzersterke indicator voor de man die ik hieronder beschrijf, ik hoop het vooral.
Grootte van een erfenis, welke dat ook is, heeft mijn intereese absolut nit. Ik zal daar zeker niet als een geldwolf op azen door bijvoorbeeld op
huwelijkse voorwaarden te trouwen of in gemeenschap van goederen.
Wil iemand me daarover spreken? Ik doe het graag, maar doe het wel met mij, stel de vraag in mijn gezicht en niet via gemene achterdeurtjes achter mijn rug om.
Als mensen zo in elkaar steken dan heb ik eigenlijk al gegeten en gedronken.
Reïncarnatie willem de zwijger?
Een zeer vergaande beslissing die ik heb genomen, richting iemand die me eigenlijk lief zou moeten zijn.
Ik kan het niet langer opbrengen, niet meer om de goede lieve vrede te bewaren, het gedrag raakt me niet alleen persoonlijk.
Of mijn genomen besluit te extreem is, op basis van mijn gevoel en al het meegemaakte ben ik van mening dat het niet zo is.
Ik zal het besluit niet meer veranderen.
Het is op dit moment van schrijven een periode van veel regelen en definitief afrekenen, nu kan ik het nog, o.a. op deze website.
Ik tref het helaas niet in dit leven, als het om stiefvaders en andersoortige vader figuren gaat, nu weer, al een aantal jaren.
Ik heb er over gezwegen, tot nu.
Mensen die zich opstellen als een holbewoner, ik druk het nog netjes uit.
Die gedrag vertonen naar mij en anderen, waar ik kotsmisselijk van kan worden.
Mensen die me inmiddels al jaren nagenoeg dood zwijgen, minimale gesprekken met me voeren, hooguit een stuk of 5 langere gesprekken in al die jaren misschien?
Het is in dit geval een prima voorbeeld van desinteresse tonen, een voorbeeld van egocentrich totaal niet inlevend gedrag.
Enige empathie is deze man absoluut niet eigen, in ieder geval niet naar mij.
Mij een keer zien, over het zwijgen heenstappen, misschien informeren hoe het met me gaat vanwege mijn kanker?
Het is zelfs de laatste keer niet gedaan, toen ik hem zag, de gelegenheid daar was, net zoals altijd eigenlijk.
Er was tussen hem en mij stilte, absolute stilte, zoals gewoonlijk eigenlijk.
Maakt niet uit hoor, ik zal er niet langer of korter door leven.
Maar dat laatste, ja, dat heeft me over deze streep getrokken, om hier voor eens en voor altijd mee af te rekenen.
Ik wil dit niet meer, ook op deze manier niet, nooit en nooit meer.
De gemaakte keus, om de man indirect te informeren, via een soort omweg, is een bewuste keus geweest.
Met enige zelfreflectie kan de man misschien bedenken wat de reden is.
Ik kan en wil daar bewust niets meer over zeggen.
Het ontbreken van enige aandrang tot die ene vraag, hoe gaat het Ton?
Mijn meest sterke vermoeden is dat het boosheid is om het genomen besluit om hem indirect te informeren.
Het maakt me verder niet uit, het was hard, maar eigenlijk niet anders dan zijn gedrag voorheen, het zwijgzame gedrag.
Juist nu komt dat bij mij meer binnen als dood zwijgen. Dat is de definitieve reden dat het contact door mij persoonlijk definitief verbroken is, per direct.
Mijn vrouw staat buiten dat besluit, het is mijn besluit. Het geldt ook alleen voor mij, alleen ik wil hem nooit meer zien.
Een man die duidelijk naar mij niet wenst te communiseren, hij is daardoor mijn kleur niet.
Mijn reactie daar tegenover is dat ik naar hem toe ook zwijg, tot nu.
Ik ben zo ontzettend klaar met zijn gedrag dat ik hem niet meer wil zien, nooit meer wil zien.
Is het uitblijven van die ene vraag, het zou echt de allereerste diepgaande vraag zijn geweest, om deze reden?
Ik kan alleen conclusies trekken aan de hand van wat ik zag, persoonlijk voelde, voortdurend zwijgen, het maakt niet uit waarover.
Mijn kanker? het is, vanuit zijn zwijgen gezien, maar een futiliteit, niks meer, niks minder, zo komt het keihard bij me binnen.
Nogmaals het zijn door mij getrokken gonclusies die de bom nu laten barsten.
De laatste keer dat we elkaar zagen werd niet aangegrepen om, al was het maar op basis van fatsoen, maar één vraag te stellen, hoe gaat het.
Ik gebruik mijn kanker niet als pressiemiddel, absoluut niet, maar vraag me gewoon af.
Is kanker, of het nou bij mij is, of wie dan ook, een woord zeker als iemand het heeft.
Zwaar genoeg weegt als het om bekende personen gaat? Voel je vrij om daar een mening over te hebben. Ik heb de mijne uitgesproken.
Ik zet een definitieve streep onder- en door deze man.
Het moge duidelijk zijn, hij is ook niet welkom op mijn begrafenis of crematie, nee dit is over en uit, klaar.
Ik heb weer te lang gezwegen, ook deze keer om de zoete lieve vrede te bewaren, ik heb gewacht en gewacht.
Enige toenadering gezien zoals het hoort, voor een goed gesprek bijvoorbeeld? No way, dat komt niet in zijn vocabulair voor.
Tenminste, niet naar mij, ik wil zijn gedrag alleen op mezelf projecteren.
Niet alleen daarom heb ik besloten om hem niet meer te willen zien.
Er zijn meer zaken die spelen, tenminste, dat geven mijn voelsprieten me aan. En die bedriegen me niet, nooit eigenlijk.
Ik acht deze figuur echt in staat om via sneaky streken toch het .e.e.a. over me te weten te komen, het is een heel sterk vermoeden.
Schijnbaar past een echte benadering om me eens face to face te spreken om me beter te leren kennen niet binnen de stijl van deze schijnheilige achterbakse lafbek.
Daarom gooi in mijn deur bij deze keihard dicht.
Nee, ik ben enorm furieus, ook doordat ik, het weekend voor ik dit schrijf, weer het e.e.a. heb gezien, uiteraard ook weer gericht aan mijn adres.
Maar ook richting anderen die zijn gedrag absoluut niet verdienen.
Nee meneer de Zwijger, hier verbreek ik mijn zwijgen, ik ben definitief meer dan klaar met je en wens en hoop je nooit meer te zien.
Dit is mijn keus, alleen die van mij, ik hoop vooral dat dat duidelijk is. |
| |
