|
Hoe gaat het nu
Het is Zondag 19 Augustus 2018. Eindelijk heb ik een besluit genomen m.b.t. de chenokuur.
Alle vooronderzoeken zijn afgerond, alle uitslagen bekend.
De volgende dag, Maandag 20 Augustus, hebben we het eerste gesprek met een oncologisch verpleegkundige om alle ins en outs over de chemokuur te weten te komen.
ondag heb ik besloten om geen chemokuur te gaan doen.
De reden?
Alles bij elkaar is het te veel.
Was het maar een één op één gevecht geweest, mijn grote anti vriend kanker tegen mij en mijn lichaam.
Helaas zitten in mijn lichaam ook andere medische rammetjes zoals diabetes en de chronische pijn.
Alles bij elkaar opgeteld is de lichamelijke strijd m.b.v. een chemokuur te zwaar om aan te gaan.
Omdat de chemokuur op zich ook nog een aantal nadelen heeft zoals misselijkheid en heftige lichamelijke gevolgen.
Waarbij niet ontkomen kan worden aan zware beschadigingen aan omliggende gebieden rondom alle kanker die in mijn lichaam zit.
Het is gewoon te veel.
Ik kies voor de rest van mijn leven voor alles watmogelijk is om te doen. Samen met mijn vrouw en iedereen die me lief is.
Dar ga ik voor, tot de laatste snik.
Geestelijk en lichamelijk
Voel ik me, sinds ik weet dat ik kanker heb, ijzersterk.
Gelukkig, vrolijk, opgeruimd, vol levensvuur, veel enthousiasme en wilskracht.
Allemaal om te genieten van en met mijn vrouw en mijn geliefden.
De huilsluizen gaan regelmatig open, waarna ik vrij snel weer door ga.
Dit zou niet lukken zonden mijn allerliefste vrouw.
Ze is er altijd en overal voor me. Samen staan we ijzersterk.
Kanker hebben in een relatie brengt natuurlijk spanningen met zich mee. Maar hoe we ons daar doonheen slaan geeft extra kracht.
Depressief heb ik me nog niet gevoeld.
|
|
|
