|
Even voorstellen
Mijn nasm is Ton, ik ben geboren in 1959 in de bedstee bij mijn opa en oma.
In de periode dat ik dit schrijf nader ik één van de magische kroonjaren, de respectabele leeftijd van 60 jaar.
Ik ben Rotterdammer en woon na wat zwerftochten alweer tientallen jaren in deze mooie stad waar ik trots op ben.
Het is een stad vol bruisende energie en leven, iets wat ik, ondanks de periode waar mijn vrouw en ik nu in zitten, nog volop voel.
In mijn koppie bruist het van de energie, voor zover dat binnen mijn vermogen ligt, blijf ik die krachtige wil ook aan mijn lichaam opleggen.
Daarnaast zet ik ook in op mijn huidige manier van denken en handelen, daar heb ik voor mijn gevoel nog meer grip op.
Ik dring het mezelf sterk op, positief blijven denken, het maakt me niet uit in welke situatie dat is.
Dat gaan inleveren zie ik als toegeven, opgeven, dat past niet bij mij, zal ik niet doen, nooit!
Als ik overstap, dan is dat, voor zover mogelijk, strijdend.
Tijd voor de eindopmaak
Mijn vrouw en ik zitten in een periode waar we niet van weten hoe snel het gaat verlopen, hoe snel het slechter gaat, hoe snel het is afgelopen.
Momenteel voel ik me 'topfit' ondanks al mijn medische rammeltjes, De nu al 25 jaar durende chronische pijn en zoveel meer, alle horden die ik heb genomen en nog zal nemen met mijn lieve vrouw, hier lees je ze, binnen een breed scala van hoofdstukken met een aantal mooie en zeer liefdevolle ladingen maar ook veel verhalen, mijn verhalen over al het meegemaakte te veel bakken vol ellende.
Ik heb een deel van dit grote verhaal twee keer eerder geschreven, heel lang geleden.
Een keer was ik bestuurslid van een plaatselijk actieve speeltuinvereniging, waar het ter sprake kwam, ik had het e.e.a. verteld maar lang niet alles.
Ik ben toen in een opwelling en ongevraagd gaan schrijven, de onderlinge verstandhouding waren als die jaren dat ik er kwam gewoon goed en fijn.
De contacten zijn aanzienlijk minder, dat is een niet bewust gekozen onderdeel van mijn keus van destijds,
Maar het ging destijds niet meer, ik kon mijn alles willende koppie niet laten winnen van mijn toenemende rammetjes waaronder mijn steeds verder toenemende chronische pijn.
Ik speelde er o.a. sinterklaas, heb dat jaren gedaan met andere vrijwilligers. het aantal vrijwilligers van de speeltuin groeit in de sinterklaastijd altijd omdat de speeltuin meerdere teams kan leveren en populair is.
Dat komt ook door hun sinterklaasverhuur website, ik heb hem gemaakt, puur ter compensatie van wat ik destijds niet kon vanwege mijn lichamelijke rammel verhaal.
Het was geen vraag van de speeltuin maar een aanbod van mij. Altijd die kant op denkend, kunnen helpen, achter de schermen,op dat moment in het bestuur als pr man.
Babbeltjes heb ik altijd, dat kon ik ook toen goed gebruiken om de speeltuin te promoten, sponsors aan te spreken vanwege de grote hoeveelheid activiteiten die
de speeltuin nog steeds organiseert.
Het is het gevoel van het kunnen doen, daar geniet ik nog steeds van.
Eigenlijk kom ik niet meer op de speeltuin, niet omdat ik dat niet meer wil maar omdat de hele mobiliteit vanwege de pijn afneemt.
Het is nu, als ik dit stukje schrijf, half 3 's nachts, 4 augustus 2018, voor mij een gewone wakkere tijd, door pijn is mijn dag/nacht ritme heel anders dan van andere mensen.
De pijn zorgt voor aardig wat toename van adrenaline, dat kan ik heerlijk botvieren op het toetsenbord van de pc.
Straks gaan we voor het eerst met onze 2 kleinkinderen naar de speeltuin, het gaat intens genieten warden, dat weten mijn vrouw en ik nu al.
Terugkomend op het schrijven wat ik destijds uitdeelde aan speeltuinvrienden.
Er kwamen reacties, ze vonden het mooi, moedig en schokkend en heftig.
Het gaf ze eindelijk inzicht in het complexe in mijn leven, niet omdat ik een moeilijk te begrijpen persoon ben, ook in de omgang geloof ik dat ik easy going ben,
heel meegaand tot op zekere hoogte, mijn bekkie beweegt veel maar als het me niet bevalt ja, dan zeg ik dat.
Direct, niet via sneaky omweggetjes, direct, één op één, dan kun je over en weer ook eerlijke meningen geven.
Vooral eerlijkheid en oprechtheid, dat is het belangrijkste waar ik, met al mijn gevoel, voor ga en sta.
Bedankjes wil ik niet, zoals ik destijds o.a. op de speeltuin kreeg en op de basisschool van mijn dochters, waar ik een jaar of 15 actief ben geweest
als vrijwilliger, klaarover meneertje, in de MR en OR, als financieel regelaartje van de overblijf en beheerder van de schoolgeld kas.
Al die bedankjes daar vis ik niet naar, laat me achter de schermen maar genieten van wat ik nog wil en wel kan.
Het kost allemaal veel energie en doet pijn maar daar hoor je me verder niet over, het genot,
iets te kunnen bijdragen waar in dit geval kids van kunnen genieten, dat gevoel is en blijft onbetaalbaar, dat voel ik als mijn 'loon'.
Van de speeltuin ontvang ik jaarlijks nog een kerst pakket, ik vraag niet waarom maar heb een vermoeden.
Ik heb al meerdere malen aangegeven dat ik dat niet wil, ik voel me bij dat soort bedankjes altijd ongemakkelijk.
Ik heb een sterk vermoeden, dat wel, en wil daar het volgende over zeggen, als het werkelijk is wat ik denk.
Dat heb ik al besproken met mijn vrouw, dat is een onderdeel van mijn digitale erfenis voor mijn vrouw, dat blijft bestaan.
Verder met het verhaal, o.a. dat helpen, het kunnen helpen, op mijn manier, gaat me alleen om het heerlijke gevoel.
Ik ben zichtbaar maar wil als zodanig, bijvoorbeeld als pr man in actie o.i.d., niet gezien worden.
Het is me trouwens eerder 'geflikt', ook door de speeltuin die ontzettend lief bezig was, zonder dat ik iets wist, die bezig was met het voorstel om me mogelijkerwijs 'de bewoner van het jaar' te laten worden van de wijk waar mijn vrouw en ik wonen en waar de speeltuin is.
Natuurlijk ben ik naar het museum gegaan waar destijds de voordracht werd georganiseerd in het bijzijn van behoorlijk wat mensen en de wijkgerichte pers.
Ik vond het leuk op mijn manier en heb de speeltuin daar hartelijk voor bedankt, maar pfffffffff, ik voelde me zo ongemakkelijk, en publique, dat is in mijn beleving zo heftig.
Waarom ik dit ook richting de speeltuin doe?
Heel simpel, mijn liefde voor alles en iedereen die me lief is, daar valt ook de speeltuin onder.
Deze liefde is zo mega groot, dat past gewoon niet in dit leven, om die reden ga ik het meenemen, over een grens, naar een volgend leven in een ander, nog onbekend universum.
Waarschijnlijk in een plastic tasje van Dirk, een plaatselijke supermarkt, dat heeft ook een reden.
Doordat mijn vrouw en ik ervaren dat, sinds we weten dat ik kanker heb, onze hersens een automatisch werkende opnamestop hebben.
Daar hebben we geen keus in, dat gebeurt gewoon, maar hersens zijn slim, ze heten niet voor niks hersens.
Ze maken automatisch plaats, het één wordt vergeten om plaats te maken voor het volgende.
Ik grap daarover tegen mijn vrouw en zeg dat het een verhoogde versnelling is richting dementie.
Ik vergeet opvallend veel nu, heel opvallend omdat ik het voorheen eigenlijk nauwelijks had.
Er is absoluut een groot geluk bij, mijn lieve vrouw, ze is altijd multifunctioneel, maar nu gevoelsmatig nog veel meer.
Iedere keer maakt ze me er, op een zeer liefdevolle manier, op attent of ik iets gedaan heb waar ik het twee seconden eerder over had.
Ik ben het nu heel vaak gelijk vergeten, en toch, lachen we er beiden om.
Ik reageer dan van: o ja, dat zou ik doen he?
Masr ik vergeet bij lange na niet alles, het is een wonderbaarlijke beleving en ervaring.
Blijkbaar zijn er binnen het gebied waar mijn geheugen is opgeslagen meerdere verschillende activiteiten.
Bij de ene activiteit vergeet ik veel.
Bij de andere activiteit die gelijktijdig voortdurend aan het processen is, gebeurt eigenlijk het tegenovergestelde.
Dat deel weet alles te onthouden en is messcherp, ik ben altijd sterk geweest in mijn geheugen, weet me zaken te herinneren die terug gaan naar ongeveer mijn
derde jaar.
De rest van mijn leven ging dat door, naarmate ik ouder werd ging ik daar steeds bewuster gebruik van maken.
Het is een uitkomst in mijn zakelijke leven en mijn normale leven.
In alle gesprekken waar ver verleden en minder ver verleden en het nu ter sprake komen ratel ik zo details op, zonder lang te hoeven nadenken.
In mijn jeugd vond ik het leuk om naar nummerborden van auto's te kijken, die waren destijds nog donkerblauw.
Bij iedere auto stond ik stil, bekeek de aanwezige cijfers, dat waren 2 groepjes van 2 cijfers, was het linkergetal groter dan het rechter dan maakte in daar een
aftreksom van.
Was het linkergetal kleiner dan het rechter, dan maakte ik er een optelsom van.
Op latere leeftijd gingen mijn hersens anders of trager werken.
De moeite nam toe om dingen te onthouden, om me heen zag ik mensen die ik kende die dat ook hadden.
Ongeveer van mijn leeftijd, er waren ook mensen bij die al op wat jongere leeftijd met hun geheugenverlies bezig waren.
Zij schreven alles gelijk op, dat is makkelijk, daar hebben ze absoluut gelijk in.
Ik dwong mezelf juist tot het tegeovergestelde, omdat ik dacht dat mijn hersens dat erg makkelijk zouden vinden en achterover gingen leunen.
Op die basis schreef ik bewust niks op en hoopte toen dat dat mijn hersens zou blijven stimuleren en ja, dat werkt, nog steeds in mijn geheugendeel wat nog zo op scherp staat.
Ik paste het ook toe als ik mijn dochters hielp met hun huiswerk, dat deed ik veel en graag, tot het moment dat het zelfs ongewenst werd.
Niet lang geleden keken mijn oudste dochter en ik daar op terug, op de manier waarop ik het deed.
Niet echt het leukst ervaren onderdeel van het actief stimuleren van het geheugen van mijn dochters maar het bracht ook leuke dingen met zich mee.
Tijdens het actieve processen van mijn hersens worden gelijktijdig ezelsbruggetjes aangemaakt, puur als goed stuk gereedschap om van alles te benaderen.
Dat stukje processen gaat bij mij zo snel dat ik daar op een heel leuke manier gebruik van kon maken tijdens de huiswerkbegeleiding destijds.
Duitse woorden gingen we zingen, al het andere huiswerk benaderden we op andere ezelsbrug manieren, het werkt, nog steeds.
Laatst hebben mijn oudste dochter en ik een Duits liedje gezongen, vol met Duitse werkwoord vervoegingen.
We zongen het probleemloos en hebben er heerlijk om gelachen.
Ik pas het nu nog steeds toe, bij berekeningen, bij andere zaken waar ik meer over wil weten, ook zaken die ik zakelijk nodig heb.
Het werkt goed, het verkort lijnen, het maakt ezelsbrug sprongen mogelijk en het blijft veel beter en veel langer 'hangen' in mijn geheugen.
Een praktisch voorschot
Het leven is eindig, altijd, voor mij en ieder ander.
Ik ga absoluut niet negatief vooruit denken, maar wil wel dit stukje geschreven hebben.
Stomweg omdat ik niet weet wanneer ik er niet meer toe in staat ben.
Is het doemdenken? Nee hoor, zeker niet. Nu ik dit schrijf is het nog steeds genieten van het schrijven, de kracht die ik hier uit haal.
Het grote plezier wat ik heb in het maken van dit digitale document.
Het is gewoon praktisch denken, ik wil met alle aanwezige energie dit maken en ook netjes afsluiten vanwege de onbekende toekomst.
Lees het, zolang ik nog leef, niet als een vroegtijdig afscheid nemen, op dit moment is het nog lang niet zover.
Het is een afsluitende tekst voor ooit, als mijn anti vriendje kanker, mijn nog onbekende houdbaarheidsdatum toe gaat passen, niks meer, niks minder.
Die verrassing ben ik hem voor, nu al.
Vooral deze teksten staan dan voorop bij me, de eerste.
Zoals Pipo de Clown vroeger zei na één van zijn dagelijkse belevenissen.
"Dag vogels, dag lieve kinderen" Dat vul ik graag aan met: "dag lieve kleinkinderen, dag lieve mensen".
Ook deze tekst spookt door mijn hoofd en laat me niet los, geen idee of het een bestaande tekst is, maar deze kwam, zoals me vaker overkomt, als een flits vanuit het niets op bij me.
Bij mijn werk noem ik het "Eureka momentjes"
"Ik kwam vanuit stof en hoop gespreksstof te blijven"
De bedoeling
Schrijven, niet meer dan dat. Van me afschrijven? Dat gevoel heb ik hier totaal niet bij.
Ik schrijf het meet met een bijzonder en ongekend gelukkig gevoel.
Omdat internet m'n grootste (zakelijke en digitale) hobby en liefde is geworden.
Omdat schrijven leuk is, maar te weinig is gedaan omdat een dag maar 24 uur heeft.
En omdat een fase is aangebroken waar ik niet moet maar wil schrijven. Mijn kanker verhaal en een aantal voor mij logische koppelingen naar onderwepren die me
mede hebben gemaakt tot wat ik nu ben, waar ik nu voor sta, wat ik wil, nu!
Het is een genomen besluit door veel diepgaande gesprekken met mijn vrouw, beiden hadden we hier aan gedacht.
Maar op de één of andere manier niet besproken omdat we beiden dachten dat dit bizar zou overkomen.
Dat was zeker niet zo, zoals we er beiden op dat moment nog onbesproken over dachten blijkt ook nu weer een voltreffer.
Zoals alles wat we samen in de meest positieve zin van het woord hebben, en dat is zo ontzettend veel.
Behorend bij deze kennismaking (de kennismaking is natuurlijk alleen voor iedereen die me niet kent)
schrijf ik ditt, een stukje wat ik wilschrijven maar waar ik niet teveel tijd aan wil besteden.
Is het iets van rancune of nog aanwezxige, niet goed verwerkte boosheid? Zo lijkt het zometeen wel, maar dat is het absoluut niet, de bedoelde zaken zijn verwerkt, ergens opgeslagen in mijn lichamelijke archief, niets meer, niets minder.
Erover praten? ja hoor, geen probleem, daar sta ik voor open maar, dat zal alleen een positieve dialoog worden.
Op negatieve reacties zal ik beleeft reagieren met een schijnheilig en niet gemeend 'ja' knikken.
Verder doe ik daar niets mee.
Waar ik iets mee doe? Met alles wat mij en mijn vrouw positief zal benvloeden.
Streven mijn vrouw en ik dat als hoogste prioriteit na? Dat is volmondig nee, ondanks de kanker zijn we positief, in mijn geval lijkt het onbewust automatisch bepaald.
Daar geniet ik van, met volle teugen, niet omdat het nu persë moet, maar omdat het voor mijn gevoel iets is waar ik zelf grip op lijk te helpen, waar ik me niet naar de wil van de kanker hoef te schikken.
Dat is bij dit gedeelte ook zo, ik beslis uiteindelijk.
het laatste stukje van dit 'een voorstellen' hoofdstuk gaan over het gunnen aan,
ik gun iedereen die me lief is alles, wil daar nog steeds alles voor doen wat binnen mijn vermogen ligt.
Maar, er zijn twee personen, die vanwege verschillende redenen daar absoluut niet onder vallen.
Iedereen die ik ken, die mij en mijn verhalen uit het verleden kennen, weten precies wie ik bedoel.
Daarom noem ik geen namen, geen details, daar gaat het niet om. Het gaat om de bakken ellende die er in het verleden waren.
Tegen deze twee mensen wil ik nu zeggen, nee ik zeg het niet, denk maar aan de naam van deze website.
Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig.
Hier stopt de tijd, v.w.b. dit laatste deel, meer tijd wil ik hier niet aan besteden.
De tijd die we nog hebben gaan we verder veel beter en positiever invullen, eigenlijk is dat precies zoals we samen al doen.
En als zogenaamde 'ervaringsdeskundige' in dit kanker verhaal kan ik alleen maar zeggen, het voelen van die ongekende toename van gevoel maakt je ontvankelijker en dat niet alleen.
Dat het gevolg, de extreem positieve toename van dat gevoel, is met geen enkele pen te beschrijven.
Om dat uit te drukken zoals het echt is, moet je het voelen.
Of je het gevoel kunt benaderen als je daar niet in staat zoals wij nu?
Ik kan alleen voor mezelf spreken, ik dacht het te weten en het te kunnen voelen, maar kom daar nu achter.
Het is bij lange na niet zoals ik dacht, zelfs niet bij benadering.
De explosieve toename van alle soorten positief gevoel is zo extreem, dat is werkelijk niet te beschrijven.
Net als het meelopende negatief te beïnvloeden gevoel.
Ook die ervaring is nu meer dan bizar.
Ik heb daar totaal niet bewust voor gekozen maar zoals ik nu in de praktische stand ervaar.
Is vanaf het moment dat we te horen kregen dat ik kanker heb, als een volledig automatisch systeem gaan werken.
Waarbij ik niet gekozen heb, geen voorkeur voor wel of niet beseffen heb.
Het enige waar ik voor kies is om voor mezelf geen struisvogel politiek te voeren.
Vergelijkbaar met een klein kind wat zijn of haar handjes voor de ogen doen bij het verstoppertje spelen.
Het is voor mij genieten van wat het kleine kind denkt, dat absoluut, dat is zo mooi, daar zit ook heel veel humor in.
Het is de gedachte van het kind, zo van: 'als ik niks zie, dan zien anderen me ook niet en zal ik nooit gevonden worden'
Het idee, dat als ik ergens niet aan denk, dat het dan niet bestaat, komt sindsdien gewoon niet meer in mijn leven voor.
Ik zeg mijn eerlijke mening en sta ook open voor andere meningen, waarbij ik bij een dialoog ook flink assertief kan zijn.
Dat is afhankelijk van het soort gesprek en de mate van felheid van degene waarmee ik op dat moment spreek.
Bij gesprekken over de kanker sta ik volledig open, het heeft betrekking op mij, mijn super vrouw en iedereen die me lief is.
Om op het bizarre terug te komen, ik heb niet gekozen voor de mate tot waar ik dit slechte nieuws wil brengen, ik streef naar het maximaal haalbare om vooral vanaf nu, Augustus 2018, mijn geluk en blijdschap voor eeuwig te kunnen blijven vertellen.
|
|
|
